Open en Gesloten

Met de regen van vandaag
Druppelt iedereen binnen
Een kort praatje
Kan met koffie, thee en taart het feest snel beginnen

Iedereen met z’n eigen taak
Misschien met een andere taal
Maar met de intentie om samen voor de jeugd te verbinden

We gingen vandaag op pad
Niet met paard en wagen, maar Mark Koetsier nam wel de aftrap
Om de bergen te beklimmen van het jeugdlandschap
Hoe alle belangen samen moeten komen
Alle neuzen naar dezelfde kant
In dat landschap moet je soms gas terugnemen
Soms is het plankgas
Soms is het een afslag nemen
Die je niet had verwacht

Hij praat over cijfers, percentages, tandwielen, actielijnen
En het kost nogal wat,
Het kost je vooral de kop
En doet een beroep op het hart

Het is schrijnend, want de percentages lijken te dalen
Maar de aanmeldingen stijgen
We hebben allerlei actielijnen, hopelijk komt er één lijn in alle acties
En mogen die cijfers ook snel weer verdwijnen

Team Anders, zegt Mark, is niet heilig
Maar dat het anders mag, dat blijkt de pijler
Laten we niet alleen kijken naar wat anders moet
Maar mag je ook stilstaan bij wat mag blijven?

Er is zoveel strijd: ouders, leerlingen, school, alle verschillende partijen
Totdat Strijder voor de groep komt
Met verschillende verhalen
Van dropout op school naar de carrièreladder bestijgen
Detentie uitkomen maar niemand die naar je uit kan kijken
Eigenlijk ben je minder vrij

‘Je gedrag is ongepast’
Maar wie is er die op je past?
‘Je past niet in de regels’
‘Je past niet in de klas’
De diagnose(s) met gemak
Vaker worden weggeduwd dan dat je wordt omarmd
Eerder om de stempel worden behandeld
Dan de mooie jongen die hij was
Het gedrag is niet ongepast, maar gewoon nooit begrepen,
Deze verhalen, daar begrepen we gelukkig wel wat van.

In de sessies werden de koppen bij elkaar gestoken
Met vurige gesprekken
Hoe kunnen we tot een totaalplaatje komen?
Hoe staan we ervoor, en hoe komen we samen verder?

Het kind niet aan de zijlijn gezet, maar midden in het proces
Zodat er niet professionals worden verzameld, maar er wordt gekeken naar de mens
Het systeem in z’n geheel, dan liever een professional te weinig, dan eentje teveel
Het is zoeken naar één lijn, het gaat veel over de zorg, niet altijd over het onderwijs
Dus, hoe slaan we de brug?
Hoe zien we niet onze eigen functie, maar vooral de hele casus?
Als we vooruit willen gaan, moeten we dan niet soms een stapje terug?
Terug naar de basis?

Het kind wordt wel weggestuurd, maar niet altijd geholpen
Daarna wordt het door allerlei besluiten onder bedolven
Hoe houdt hij zijn koppie boven water?
Hoe gaat hij niet kopje onder, hoe staken we de golven?

Zien we elkaar nog?
Schieten we elkaar nog te hulp?
Er zijn zoveel mensen en partijen betrokken
Het is een ware jungle

Maar als ik kijk
Zie ik mensen
Ik zie vooral hun hart
Het gaat er in de gesprekken misschien hard op
Maar wat had je anders verwacht?

Ik zie mensen
Het dragend op hun schouders
Die hun hele hart inzetten
Voor kind en voor ouders
Die hun ook niet van hun leven willen onthouden

Maar je moet onthouden
Dat het niet allemaal in jouw handen ligt
En dat het zich door een andere afslag mag ontvouwen

Misschien maak je fouten
Misschien loop je over
Misschien heb jij teveel touwen
Die je niet aan elkaar vast kan knopen

Mag je er hopelijk op vertrouwen
Dat al die losse eindjes
Tot een goed einde zullen komen
Dat jij niets anders doet dan bouwen
Aan zoveel levens waar verandering in mag komen

We hopelijk niet stranden
Dat we van die eilandjes mogen komen
En we samen mogen staan
Onze handen ineengesloten

Want de druk wordt steeds hoger
Hopelijk wordt hij snel verlaagd
De jeugd wordt steeds meer gesloten
Hopelijk wordt het snel weer open gemaakt

Door open te staan
Als jij mag tonen
Dat jij het niet aankunt
Net als degene tegenover je
Aan de tafel
Die net als jij
Zich een weg baant door die jungle
Is het iets waar je samen voor mag gaan
En is vandaag samen een stap in het jeugdlandschap gemaakt
En bespaard dat straks
Als je naar buiten gaat
Weer de volgende druppel.